Kiedy na spacer po operacji biodra

Rehabilitacja po endoprotezie zaczyna się już następnego dnia. My wyjaśniamy, jak krok po kroku bezpiecznie wprowadzać chodzenie, od pionizacji do krótkich marszów z asekuracją balkonika lub kul.

W pierwszych tygodniach zalecamy krótkie przejścia w domu. Stopniowe wydłużanie dystansu zwykle następuje po 6–8 tygodniach.

Wizyta kontrolna około 8–12 tygodnia pomaga zdecydować o zmniejszeniu wsparcia. Przy braku dolegliwości i akceptacji lekarza, rekreacyjne trasy 1,5–4,5 km stają się realne około 3 miesięcy.

W tekście podpowiadamy, jak oceniać gotowość: stabilny chód, kontrola bólu i dobra technika to sygnał „tak”. Narastający ból, obrzęk lub utykanie oznaczają „stop”.

Cel jest jasny: bezpieczny powrót do zdrowia i sprawnego stawu biodrowego przy minimalnym ryzyku.

Kluczowe wnioski

• Rehabilitacja zaczyna się już następnego dnia — pionizacja i pierwsze kroki.
• Małe spacery w domu w pierwszych tygodniach, wydłużanie po 6–8 tyg.
• Wizyta kontrolna 8–12 tygodni decyduje o zmianie asekuracji.
• 1,5–4,5 km możliwe około 3 miesięcy, gdy brak dolegliwości.
• Oceniamy gotowość: stabilny chód, kontrola bólu, technika.
• Przerywaj spacer w razie bólu, obrzęku lub utykania.
• Łącz chodzenie z zaleceniami fizjoterapeuty dla lepszych efektów.

Zobacz poradniki – jak spać po endoprotezie stawu biodrowego.

Cel poradnika i czego się spodziewać w pierwszych tygodniach po endoprotezie stawu biodrowego

Ten poradnik wyjaśnia, jak bezpiecznie wprowadzić chodzenie do planu rehabilitacji po endoprotezie stawu biodrowego. Naszym celem jest ustalenie realistycznych oczekiwań i ochrona zdrowia pacjenta.

W pierwszym etapie (0–2 tygodnie) koncentrujemy się na minimalizowaniu bólu i obrzęku. Uczymy pionizacji, chodu z balkonikiem lub kulami oraz podstawowych ćwiczeń izometrycznych i oddechowych.

W drugim etapie (2–6 tygodni) stopniowo wydłużamy krótkie dystanse z asekuracją. Zwiększamy zakres ruchu i siłę bez forsowania.

Etap trzeci (6–12 tygodni) to pełniejsza aktywizacja: ćwiczenia koordynacyjne, równowaga i regularne spacery. Po ponad trzech miesiącach utrwalamy efekty i wracamy do codziennych czynności.

• Priorytety: technika kroku, równomierne obciążanie, ochrona rany.
• Rytm dnia: krótki spacer w domu, seria ćwiczeń, odpoczynek i powtórka.
• Reakcja na sygnały ciała: narastający ból lub utykanie to sygnał do zmniejszenia intensywności i konsultacji.

Współpraca z zespołem medycznym i dbałość o sen, nawodnienie oraz dietę przyspieszą powrót do sprawności.

Warunki bezpiecznego startu: kiedy faktycznie zacząć pierwsze krótkie spacery

Zanim rozpoczniemy samodzielne krótkie przejścia, warto sprawdzić kilka kluczowych kryteriów. Pierwsze próby chodzenia wykonuje się już w szpitalu pod asekuracją fizjoterapeuty.

Ocena bólu, siły mięśniowej i zakresu ruchu

Ból musi być opanowany lekami i nie może narastać po kilku minutach spokojnego chodu po mieszkaniu.

Sprawdzamy siłę: stabilny stęp i możliwość przeniesienia ciężaru na operowaną kończynę z asekuracją.

Zakresy ruchu stawu biodrowego powinny pozwalać na przeniesienie nogi do przodu bez przekraczania 90° zgięcia.

Stan rany i ryzyko zakrzepicy — co musi być pod kontrolą

Rana po zabiegu powinna być czysta, sucha i bez nowych zaczerwienień czy wydzieliny.

Profilaktyka zakrzepowo‑zatorowa to farmakoterapia i—jeśli zalecono—pończochy uciskowe. Obserwujemy objawy alarmowe: zaczerwienienie, obrzęk, ból podudzia, duszność.

„Jeśli pojawią się niepokojące objawy — ograniczamy aktywność i kontaktujemy się z lekarzem.”

W praktyce: zaczynamy w domu po płaskiej powierzchni, 3–5 minut na sesję, częściej, ale krócej. Prowadzimy prosty dzienniczek aktywności i konsultujemy wątpliwości z fizjoterapeutą.

Etap szpitalny i dni po zabiegu: pionizacja, balkonikiem, pierwsze kroki

Pierwsze dni po zabiegu to czas, kiedy pionizacja i nauka chodu odbywają się pod ścisłą opieką zespołu. Pionizacja zwykle następuje następnego dnia po endoprotezie, by zmniejszyć ryzyko powikłań i przyspieszyć samodzielność pacjentów.

Nauka chodu z fizjoterapeutą

Z fizjoterapeutą uczymy się sekwencji: najpierw przestawiamy balkonik, potem nogi — najpierw operowana, potem zdrowa. Ćwiczymy też chód z kul łokciowych: chwyt, kąt zgięcia łokci około 25–30° i schemat kroków.

Zasada 90° i ruchy zakazane

Bezwzględna zasada — nie zginać stawu ponad 90°. Dobieramy wysokie siedziska i korzystamy z podłokietników przy siadaniu i wstawaniu.

• Ruchy zakazane: krzyżowanie nóg, rotacja do wewnątrz, przysiady, siadanie na niskich siedziskach.
• Pierwsze kroki wykonujemy po gładkiej, nieśliskiej powierzchni. Trzymamy operowaną kończynę lekko do przodu podczas stania.
• Personel instruuje technikę wchodzenia i schodzenia: wchodzenie — najpierw noga zdrowa; schodzenie — najpierw noga operowana z kulą.

„Ćwiczenia zaczynamy powoli; każda sesja kończy się oceną zmęczenia i korektą długości kolejnego przejścia.”

Tydzień pierwszy-drugi: spacer z asekuracją i mikro‑dystanse w domu

W początkowym okresie (do 2 tygodni) skupiamy się na krótkich, kontrolowanych przejściach w domu z asekuracją. Celem jest zmniejszenie bólu, redukcja obrzęku i ochrona rany.

Planujemy 3–5 sesji dziennie po 3–7 minut. Zawsze stosujemy balkonik lub kule i koncentrujemy się na równym kroku oraz pełnym kontakcie pięta‑stopa‑palce.

• Kontynuujemy ćwiczenia izometryczne (pośladki, uda), oddechowe i pompy stóp dla poprawy krążenia.
• Priorytet to kontrola bólu: aktywność nie powinna nasilać dolegliwości w ciągu 1–2 godzin po sesji.
• Utrzymujemy zasadę 90° podczas siadania i ubierania; unikamy rotacji stawu.

Dbamy o higienę rany: sucha i czysta, codzienna obserwacja. Przy niepokojących zmianach zmniejszamy obciążenia i kontaktujemy się z zespołem.

„Jakość kroku jest ważniejsza niż długość czasu — lepiej krócej i poprawnie.”

Prosty dziennik aktywności (liczba przejść, czas, samopoczucie) pomaga planować dalszą rehabilitację i omawiać tempo z fizjoterapeutą.

Tydzienie drugie-szóste: wydłużanie dystansu, przenoszenie ciężaru, praca nad wzorcem chodu

Faza 2–6 tygodni to etap, w którym pacjent stopniowo zwiększa dystans i siłę mięśniową. Ruch odbywa się zawsze z asekuracją, dopóki chód nie będzie stabilny i bez bólu.

Dobór terenu

Wybieramy krótkie, gładkie odcinki: mieszkanie, długi korytarz, równy chodnik. Unikamy schodów, pochyłości i śliskich nawierzchni.

Tempo i oddech

Tempo dobieramy tak, by ból się nie nasilał. Zastosuj zasadę rozmowy — podczas marszu możesz prowadzić krótką konwersację. Jeśli brak tchu, zwalniamy.

• Czas chodu: 10–20 minut dziennie, podzielone na krótkie sesje.
• Ćwiczymy przenoszenie ciężaru: stawanie „na środku” stóp bez kołysania tułowia.
• Przerwy co 3–5 minut, by ocenić reakcję stawu i skorygować krok.
• Obuwie stabilne, antypoślizgowe; żadnych klapek ani wysokich obcasów.
• Kontynuujemy zalecane ćwiczenia zwiększające zakresy ruchu i siłę, by poprawić ekonomikę chodu.

„Jakość wzorca chodu jest ważniejsza niż długość trasy — lepiej krócej i poprawnie.”

Planowanie pierwszych wyjść na zewnątrz: wybieramy godziny z mniejszym ruchem i dobre oświetlenie. W razie utrzymującego się bólu dłużej niż dobę skracamy kolejne sesje i konsultujemy się z zespołem rehabilitacji.

Tygodnie szóste-dwunaste: regularne spacery a kontrola lekarska

Między szóstym a dwunastym tygodniem warto skonsultować postępy w poradni i zaplanować dalszy proces powrotu do sprawności.

Wizyta kontrolna w poradni zwykle przypada około 8–12 tygodnia. Na jej podstawie lekarz ocenia stabilność i decyduje o redukcji asekuracji. To moment, gdy zmiana z dwóch kul na jedną lub całkowite odstawienie pomocy staje się realna.

Co omawiamy podczas kontroli

• Rytm chodów: cel 15–30 minut dziennie, podzielone na 2–3 sesje bez nasilenia dolegliwości po aktywności.
• Ocena siły, zakresów i jakości chodu — to kluczowe kryteria do zmiany sprzętu.
• Stopniowe zwiększanie terenu: długie korytarze, parki z twardą nawierzchnią, bez stromych odcinków.

Monitorujemy regenerację pacjenta: sen, apetyt i poziom zmęczenia. Gdy pojawi się nawrót bólu, wracamy do krótszych sesji i konsultujemy ćwiczenia z fizjoterapeutą.

Każda zmiana asekuracji to decyzja kliniczna — podejmowana po ocenie efektów rehabilitacji.

Kiedy odstawić kule po operacji biodra i przejść do samodzielnego chodu

Przejście z dwóch kul na chód samodzielny to proces stopniowy, oparty na testach funkcjonalnych. Decyzję zwykle podejmuje lekarz podczas kontroli około 10–12 tygodnia po endoprotezie stawu.

Kryteria gotowości

Gotowość oceniamy po kilku prostych zasadach. Musi być możliwe pełniejsze obciążanie operowanej nogi. Pozycja stojąca powinna być stabilna.

Stopniowe odstawianie

Najpierw przechodzimy z dwóch kul na jedną. Potem testujemy 10–15 minut spokojnego chodu z jedną kulą.

• Kryteria: swobodne stanie, równomierne obciążanie obu nogi, brak wyraźnego utykania przy asekuracji.
• Test praktyczny: 10–15 minut chodu z jedną kulą bez narastającego bólu i zachowanym wzorcem kroku.
• Zaczynamy od odstawienia kuli po stronie operowanej; zostawiamy drugą dla równowagi.

Jeśli pojawi się utykanie lub ból — cofamy etap i wzmacniamy mięśnie pośladkowe oraz miednicy.

Stopniowe podejście zwiększa możliwości powrotu do pełnej sprawności. Ostateczne przejście do chodu bez pomocy zatwierdza lekarz podczas badania kontrolnego.

Progresja spacerów w czasie: od minut do kilometrów

Stopniowe wydłużanie marszów pomaga przejść od kilku minut do kilometrów bez przeciążenia. Plan opiera się na prostych zasadach, które ułatwiają kontrolę postępów i minimalizują ryzyko nawrotu bólu.

Praktyczny plan tygodniowy

Proponujemy 4–6 sesji w tygodniu. Każda sesja powinna trwać 8–15 minut z przerwami 2–3 minuty na ocenę samopoczucia i techniki.

• Zwiększaj łączny czas lub dystans o 10–20% raz w tygodniu.
• Kontroluj intensywność metodą tempo rozmowy i obserwuj tętno.
• Notuj dystans (krokomierz/GPS), RPE i reakcję w kolejnej dobie.

Docelowe dystanse rekreacyjne

Po 6–8 tygodniach można stopniowo zwiększać poziom aktywności. Około 3 miesięcy za wiele osób 1,5–4,5 km staje się realne, jeśli brak objawów przeciążenia i chód jest równy.

Monitorowanie sygnałów ostrzegawczych

Sygnały „stop”: narastający ból w trakcie lub utrzymujący się ponad 24 godziny, nasilający się obrzęk, utykanie. W takim przypadku cofamy obciążenie o jeden krok i konsultujemy ćwiczeń z fizjoterapeutą.

W praktyce: regularność jest ważniejsza niż pojedyncze długie marsze. Monitorujemy reakcje stawów i dostosowujemy plan tak, by wspierać bezpieczny powrót do aktywności.

Ćwiczenia a spacery: jak łączyć trening domowy z chodzeniem

Łączenie ćwiczeń z chodzeniem buduje jednocześnie siłę i wytrzymałość potrzebną w codziennych aktywnościach.

Ćwiczenia izometryczne, zakresy ruchu, równowaga i koordynacja

Program rehabilitacji obejmuje izometrie, ćwiczenia czynne, wzmacniające, równoważne i koordynacyjne oraz reedukację chodu.

Zestaw bazowy to izometrie pośladków i czworogłowych, delikatne zakresy ruchu, ćwiczenia stóp i oddechu.

Wprowadzamy ćwiczenia równowagi przy podpórce, stanie na dwóch nogach i później pracę nad koordynacją kroku.

Dlaczego samo chodzenie nie zastąpi programu

Samo chodzenie poprawia wydolność, ale nie odbuduje pełnej siły i kontroli stawu biodrowego.

Ćwiczenia są „silnikiem” sprawności; spacery są „paliwem” wydolności. Oba elementy muszą współpracować.

• Dawkowanie: krótkie serie 1–2 razy dziennie; jakość ponad ilość.
• Co tydzień oceniajmy postęp z fizjoterapeutą i dodajmy wyzwania.
• Integracja oddechu z ruchem poprawia stabilizację tułowia.

„Notuj, które ćwiczenia zmniejszają ból po wysiłku — to sygnał, że wspierają właściwe grupy mięśniowe.”

Bezpieczeństwo przede wszystkim: profilaktyka upadków i adaptacja domu

Bezpieczeństwo w domu ma kluczowe znaczenie dla komfortu życia pacjenta i szybkiego powrotu do aktywności. Proste zmiany zmniejszają ryzyko potknięć i chronią świeżo przebudowany staw.

Usunięcie zagrożeń: dywany, oświetlenie, wysokość siedzisk

Usuń luźne dywany lub je podklej. Porządkuj kable i trzymaj przejścia wolne od przeszkód.

Zadbaj o dobre oświetlenie nocne w korytarzu i łazience. Używaj wysokich krzeseł z podłokietnikami i podkładek do WC, tak by biodro nie zgięło się ponad 90°.

Techniki dnia codziennego: wstawanie, siadanie, spanie, ubieranie

Siadaj i wstawaj trzymając podłokietniki. Stopy ustaw blisko pod kolanami, unikaj głębokiego pochylania tułowia.

Przy ubieraniu zaczynamy od nogi operowanej. Korzystaj z chwytaka i długiej łyżki do butów. Śpij na plecach lub na zdrowym boku z poduszką między nogami, by zapobiec krzyżowaniu.

Łazienka i prysznic: krzesło prysznicowe, maty, kolejność ruchów

Myj się pod prysznicem, stojąc lub siedząc na wodoszczelnym krześle. Stosuj maty antypoślizgowe i uchwyty przy wannie lub brodziku.

Do brodzika wchodzimy najpierw nogą zdrową, potem operowaną. W kuchni i przy codziennych zadaniach siadamy na wysokim stołku, by ograniczyć długie stanie.

„Eliminujemy ryzyko — porządkujemy przestrzeń, regulujemy wysokości i uczymy bezpiecznych ruchów.”

• Eliminujemy potknięcia: zabezpieczamy progi i listwy.
• Obuwie domowe zakryte i antypoślizgowe; unikamy skarpetek na gładkich podłogach.
• W razie pogorszenia stanu w przypadku bólu lub obrzęku — kontaktujemy się z zespołem medycznym.

Zasady ruchów dozwolonych i zabronionych po endoprotezie stawu biodrowego

Przez pierwsze trzy miesiące obowiązują proste, ale bezwzględne reguły. My uczymy pacjentów, które ruchy chronią implant i które grożą zwichnięciem.

Kluczowe ograniczenia i praktyka

Zakaz: nie zginać biodra powyżej 90°. Unikamy krzyżowania nóg i rotacji do wewnątrz.

• Dopuszczalne ruchy to te, które nie przekraczają bezpiecznych kątów i nie prowokują zwichnięcia protezy.
• Zgięcie kontrolujemy przy siadaniu, ubieraniu i wsiadaniu do auta; jeśli kąt jest zbyt ostry, podwyższamy siedzisko.
• Krzyżowanie kolan i kostek jest zabronione — podczas snu używamy poduszki między udami.
• Skręty wykonujemy przez przestawienie stóp, nie przez obrót biodra w podporze.
• Rezygnujemy z przysiadów, niskich foteli i głębokiego pochylania; sięganie do podłogi realizujemy chwytakiem.

Ćwiczenia służą utrwaleniu bezpiecznego wzorca ruchów. W pierwszych 12 tygodniach konsekwencja przyspiesza adaptację i zmniejsza ryzyko powikłań.

W razie wątpliwości prosimy fizjoterapeutę o korektę ergonomii i demonstrację prawidłowych pozycji.

Pielęgnacja rany, leki i dieta wspierająca gojenie a gotowość do spacerów

Dieta oraz właściwa farmakoterapia wspierają proces gojenia i gotowość do kolejnych etapów rehabilitacji. Po zabiegu rana powinna być czysta i sucha. Unikamy jej moczenia w początkowym okresie.

Codziennie sprawdzamy skórę: kolor, ciepłotę i ewentualny wysięk. Wilgotny opatrunek lub sączenie to sygnał, by wstrzymać progresję aktywności i skontaktować się ze specjalistą.

• Stabilne gojenie rany to warunek wydłużania dystansu; każdy niepokój zgłaszamy zespołowi medycznemu.
• Stosujemy leki przeciwbólowe i przeciwzakrzepowe zgodnie z zaleceniami — to ważne dla bezpieczeństwa pacjenta.
• Żywienie bogate w białko, argininę i witaminy skraca czas naprawy tkanek i chroni stawów.
• Przy planowanych zabiegach stomatologicznych informujemy o endoprotezie ze względów profilaktyki infekcyjnej.
• Jeśli pojawi się nagły ból w łydce, duszność lub ból w klatce — natychmiast przerywamy aktywność i szukamy pomocy.

Współpraca z dietetykiem i fizjoterapeutą pomaga dopasować plan żywienia i ćwiczeń do celu powrotu do normalnego życia i poprawy zdrowia.

Transport i jazda samochodem: kiedy pasażer, kiedy kierowca

Przed pierwszą podróżą warto zadbać o ustawienie fotela i plan krótkich postojów. Podróż jako pasażer jest zwykle możliwa już po wypisie ze szpitala.

Temat już opisaliśmy w artykule jak przewieźć pacjenta po operacji biodra, do którego odsyłamy. W skrócie.

Wsiadanie i wysiadanie bez ryzyka zwichnięcia

Przygotuj fotel: maksymalnie do tyłu i odchylone oparcie. Jeśli siedzisko jest niskie, dodaj poduszkę.

Technika: siadamy najpierw pośladkami, potem wprowadzamy obie nogi razem do wnętrza auta. Do wysiadania wykonujemy odwrotny ruch — nogi na zewnątrz, potem podparcie i wstanie.

Prowadzenie auta: automatyczna vs. manualna skrzynia biegów

Prowadzenie samochodu z automatem bywa możliwe po 4–8 tygodniach. W przypadku manualnej skrzyni częściej potrzeba około 3 miesięcy.

Warunek: kontrolowany ruch kończyn, brak narastającego bólu i zgoda lekarza.

„Zawsze upewniamy się u lekarza, czy możemy prowadzić — bezpieczeństwo jest priorytetem.”

• Planuj krótsze trasy na początek i przerwy co 45–60 minut.
• Używaj butów ze stabilną podeszwą; unikaj gwałtownych manewrów.
• Przed jazdą wykonaj kilka pomp stóp i głębokich oddechów, by pobudzić krążenie.

Powrót do pracy i aktywności rekreacyjnej a plan spacerów

Przywracanie aktywności zawodowej i wolnego czasu warto planować stopniowo i z rozwagą. Dostosowujemy długość marszów do rodzaju pracy i postępów w rehabilitacji.

Praca siedząca vs. fizyczna: ramy czasowe powrotu

Praca siedząca często jest możliwa po 6–8 tygodniach. Zalecamy krótkie przerwy co 45–60 minut i lekkie przejścia w trakcie dnia.

Praca fizyczna zwykle wymaga 3–6 miesięcy lub dłużej. W takim przypadku spacery traktujemy jako test tolerancji obciążenia i element przygotowania siłowego.

Sporty zalecane i przeciwwskazane w pierwszych miesiącach

Dozwolone po około 3 miesiącach: chodzenie, nordic walking, taniec rekreacyjny, golf, rower stacjonarny, wolna bieżnia.

Unikać aktywności z dużym ryzykiem upadku lub zderzeń, np. sporty kontaktowe, narciarstwo zjazdowe czy koszykówka.

„Skaluj dystans i intensywność. Jeśli dolegliwości narastają, cofnij progres o 15–20%.”

• Dla biura: ustaw krzesło, by nie przekraczać 90° zgięcia biodra i łatwo wstawać.
• W podróży służbowej planuj postoje, korzystaj z poręczy i wind.
• Prace domowe wykonuj stopniowo; unikaj dźwigania i długiego pochylenia.

W każdym przypadku konsultuj zmiany z zespołem rehabilitacji. My rekomendujemy konsekwencję zamiast jednorazowych wysiłków — to najlepsza droga do bezpiecznego powrotu do życia zawodowego i rekreacji.

Jak spać po operacji kręgosłupa lędźwiowego – zobacz poradnik

Najczęstsze błędy podczas spacerów po operacji biodra i jak ich uniknąć

Ważne jest, by rozpoznawać najczęstsze pomyłki, które spowalniają powrót do sprawności. Drobne zaniedbania szybko prowadzą do bólu, kompensacji i wydłużenia rehabilitacji.

Zbyt szybkie odstawienie asekuracji daje fałszywe poczucie samodzielności. Jeśli pacjent rezygnuje z kul przed wizytą kontrolną, rośnie ryzyko upadku i nieprawidłowego wzorca chodu.

Przekraczanie 90° zgięcia przy siadaniu, ubieraniu czy wsiadaniu do auta to kolejny częsty błąd. Rozwiązaniem są podwyższenia siedzisk i narzędzia pomocnicze.

Chodzenie po nierównym lub śliskim terenie oraz zbyt ambitne dystanse prowadzą do przeciążeń. Wybieramy gładkie trasy, tempo rozmowy i przerwy co kilka minut.

Pomijanie ćwiczeń uzupełniających osłabia stabilizację miednicy. To powoduje „bujanie” w chodu i ból po wysiłku. Ćwiczenia wzmacniające są niezbędne.

• Ignorowanie sygnałów (ból, obrzęk, utykanie) — cofamy obciążenia i konsultujemy.
• Unikanie rotacji tułowia i kręcenie jedynie biodrem — ćwiczymy całe ciało przy zmianach kierunku.
• Nieodpowiednie obuwie i zaniedbania w domu — adaptacja przestrzeni zmniejsza ryzyko.
• Brak dziennika aktywności — notatki ułatwiają planowanie i rozmowę z zespołem.

„Lepiej powoli i konsekwentnie niż szybko i z komplikacjami.”

W praktyce: trzymajmy się zaleceń kontrolnych, planujmy krótkie sesje z przerwami i łączmy spacery z ćwiczeniami. To najpewniejsza droga do bezpiecznego powrotu do aktywności.

Wniosek

Skupienie się na jakości ruchu i systematyczności to fundament udanej rekonwalescencji. Ten proces obejmuje wczesną pionizację, stopniowe wydłużanie marszów, ćwiczenia wzmacniające oraz rygorystyczne zasady bezpieczeństwa. Ważne jest, by postępować etapami i monitorować reakcję organizmu.

My stawiamy na holistyczne podejście: kontrolowane zwiększanie obciążenia, regularne kontrole (ok. 8–12 tyg.) i właściwa pielęgnacja rany. Takie działania skracają drogę do bezpiecznego powrotu do aktywności i poprawy zdrowia stawu.

W praktyce: jakość kroku przed dystansem, adaptacja mieszkania, zasada 90° i dieta z białkiem wspierają gojenie. Po około 3 miesiącach dystanse rekreacyjne 1,5–4,5 km bywają realne, jeśli postępy są stabilne.

Podsumowując: rehabilitacji to indywidualny program. Redukujemy obciążenia przy sygnałach ostrzegawczych i konsultujemy zmiany z zespołem. Naszym celem jest świadomy, bezpieczny powrót do codziennego życia po endoprotezy i operacji biodra.